PO IKI..
Braktisur, po shkoj sa më larg gjithçkaje, që pa mëshirë mundimshëm më torturon. Trishtimi si lak në grykë frymën po ma merr.
Mbi grumbuj gërmadhash nxitoj, fundosur në puset e pikëllimit, e harruar, si një pasagjer i vetmuar, hipur mbi largimin. Dëgjoj, nota këngësh që dikur bashkë kemi kënduar në një zë, në një kohë dhe sot dy zëra të largët kemi mbetur.
Dhimbshëm po iki me sakrificat shteruar,
si hije stërgjatur rrugëve në zbrazëti.
Larg, shumë larg, por jo deri në varr.
Penduar mos më kërko,
s’do të kthehem kurrë.
Po iki, e pafajshme,
brengat rëndojnë në shpirt,
bashkë me sakrificën time, tashmë të shterur, që ti s’u përpoqe ta njohësh asnjëherë.
Po iki….me trenin tim,
ndonëse të vonuar…..
Marrë nga libri
“Dhe vjen një ditë”
Fq 65
Një tjetër ulërime vjen neeprmjet kësaj poezie ku i këndohet vlerës tonë të çmuar kombëtare gjuhës shqipe dhe prozvaljes që asaj i bëhet nga ata që mohojne lashtësinë e saj.
KATAKOMB
Ah moj gjuha e nënës time!
Mësuar belbëzimit tim fëminor,
Aty gjoksit stërrall driadës hyjnore,
Aty qumshtit pellazg, trojan mëkuar,
Aty Dodonës shkëmbinjve kodikë shkruar.
Të shkel unë miopi s’shikoj,
Flas, qesh, qaj rrenqethshëm morteve.
Dasmave hedh valle e ëmbël këndoj,
Fjalët e tua burojnë damarëve të gjakut,
Gjuhën time unë e quaj të huaj.
Bota jonë me shpirtin e Rashelës ty të ka vdekur.
Mantelet e fustanet e saj prosti.
Gjuha e nënës time mbirë Babelit e Edenit,
Katakomb, eshtra e gjuhëve të botës heshtur.
Me ty foli Çezari e Pilati dikur
Kodrës golgate, mëkatit të Betlehemit.
Gërmat e tua të florinjta çdo ditë,
Përdhosen e mohohen nga ne të tutë bij,
Por do vijë dita do të vijë,
Kurorën tënde, buzën tënde do ta kesh.
Bijve të tu që pinë tëndin gji.
Katakombeve të tua kam
hyrë,
T’i mbledh e qëmton fjalët nëpër glob.
Sa të thur kurorën e fjalëve të mohuara,
Nuk vdes kurrë, ka thënë i madhi Zot.
Bakallëve të shitur e gjak përdhunuar,
As varre vemjesh su jep kjo tokë.
Marrë nga vëllimi poetik
“Materie inorganike” Fq 40
Të pabotuara
*******
Mos më pyet nga po shkoj
Unë eci vetëm rrugës time
Ti nuk ecën aty me të njëjtat hapa
Guralecët të duken shkëmbinj
Pengohesh e rrëzohesh me veten
Kam rënë edhe unë, të gjithë bien
E keqja është se ti nuk di të ngrihesh
Ndihesh rehat ngjitur pas dherit
Zvarritu pra…….
Vemjet kanë lindur për tu shkelur
Për këto nuk ekziston asnjë keqardhje
Mëso të shikosh pak më lart se toka
Ndoshta jo deri në qiell
Unë po shkoj rrugës time
Aty nuk shkojnë kurrë zvarranikë.
Lori Xh