Medvegjë, 7 janar -“Na mbajnë fqinjët shqiptarë” (“Cuvju nas komsije albanci”) me ket titull sjell nje reportazh reporteret nga gazeta serbe Blic nga shtëpia e vetme serbe ne nje fsdahta fer Medvegjës, 20 metra nga kufiri me Republiken e Kosovës, shkruan agjencia e lajmeve “Presheva Jonë”
Fshati i boshatisur, shtëpitë e braktisura jo vetem nga shqiptaret por edhe serbet. “Unë jam e etur te dejgoj zera te njerëzve. Këtu degjoj vetem qentë apo ujqit duke uluritur,..” thote Milijana Stankovic (60) nga fshati Dabishevc i Medvegjës e cila e veteme përkujdeset për burrin e sëmure dhe kafshët. Ajo shpjegon se ka pesë fëmijë, por ata jtojne nja 35 kilometra më larg, me poshtë në Medvegjë.
Oborri i kesaj familje serbe prek kufrin e 20 metrash afer Kosovës, ku hspeshn pulat i dalin. Nga ana tjetër, një fshat tjeter andej, me te njejtin emër Dabishevc. Dallimi është, historia e një gruaje të vetmuar kendej ne Serbi. “Nuk kam frike e vetmuar, sepse shqiptaret kuijdesn, me më ruajnë, e une ruaj, kujdesem për lopët..” rrefen serbja e vetmuar ne ekte fsht ne brezin kufitar me Kosovën, trasmseton agjencia e lajmeve “Presheva Jonë”
“Serbët dhe shqiptarët kanë jetuar me shekuj në harmoni, nuk ka pasur incidente, por varfëria ka bërë të veten. Shtëpi të tjera pak me larg jane me njerëz Marevce, Stan, Sponce, një fshat asgjësuar Tulare është një popullsi e përzier serbo-shqiptar.
Stankovic: Lufta la pasojat e veta dikur hanim bashkarisht qengja me shipotaret, e sot na konsideorjnë armiqë
“Gruaja ime dhe unë jetojmë ketu prej vitesh me dy djemtë dhe vajzën. Ne jemi të angazhuar në bujqësi dhe blegtori dhe presim druinj ne pyll, nga të cilat jetojmë. Fëmijët e mi duan për të shkuar nga këtu, por ata nuk kanë jetë perspektivë. Sa për mua, unë nuk jam duke shkuar askund, kam lindur këtu dhe etërit e mi kanë vdekur. Une kah t ja mbaje..” thote burri i i semure i Miljanës.
Fshatarët të cilët herë pas here vizitojnë shtëpitë e tyre thonë se problemi më i madh është lidhja e humbur me Kosovën, dhe Prishtinë, ku ata zhvillojne tregti.
“Dëbimet filluan me luftërat në ish-Jugosllavi, një masë pas luftës në Kosovë, kur ata ishin të shfuqizuar të gjitha rrugët alternative të cilat na lidhur me shqiptarët në lagje, me të cilin ne jemi shoqeruar..” thotë Nebojsha Stamenkovic.
Sipas ketij mesoburri serb “tij luftrat bene qe shtpite te braktisen , ik shpotare tik ne..Ata qe mbeten këtu e qojme mire. Edhe pse kihsim luftra kemi jetuar në mënyrë të përkryer. Ne marrë me bagëtinë dhe të prerë dru, secili prej nesh ka për veten e prodhuar atë që është e nevojshme për tryezë. Ne fakt jetuar nga tregtia bashkarisht me shqiptarët qojmi kojshillëk.”
Pavarësisht nga zhvillimet ne rajon disa fshatarë mbajne ende jane në kontakt me fqinjët e tyre shqiptarë.
– Ne dëgjojmë përkujtimore zakonshme para, si ne të përgatitur vizitën tonë në varrezat nëpër korije. Pastaj dhjetë shqiptarët bëjnë një orë, një rreth rreth nesh. Ata po na shikuar të mos zbulojë ato nga KFOR-i të mos paguajë një gjobë për kalim të paligjshëm të kufirit. Në shkallën që ndezin qirinj, pak të pastër varret e barërave të këqija, ndërsa shqiptarët të gjetur në vijën e frontit. Ka pritë dhe pini dhe hani atë që kemi përgatitur për varreza dhe ndahet – thotë host tonë.
Baka Milijana kujton jete me shiptaret ne te kaluaren: Kur ne ishim në fillim të viteve të nëntëdhjeta kihste rregulla ne shtpite , fshtatin tonë, shumica prej nesh shqiptarë nga Ajkobila dhe Dabishevci na dilnin në ndihmë. Kur ne shoqëronim djem e tyre të ushtrisë, 12 qengja u sollën në festimin e fqinjëve shqiptarë. Tani ata thonë se ne jemi armiku. Tash s ka as kojshillek me ata te Kosoves as qengja. unë nuk e kuptoj ketë..?!..” flet e meriztur Milijana.
